Każdy potrafi odróżnić zamsz od skóry licowej, a przy odrobinie doświadczenia także i dwoinę, skórę juchtową (z tej często robi się sztywne torby listonoszki) czy bycast. Wprawne oko od razu dostrzeże także tzw. ekoskórę, najczęściej składającą się z umieszczanej na tkaninie i wytłaczanej warstwie tworzywa sztucznego. A jakie konkretnie rodzaje skór meblowych można najczęściej spotkać?
Skóra licowa to wierzchnia, najdelikatniejsza warstwa naturalnej skóry. Po odpowiednim wyprawieniu staje się ona odporna i jednocześnie pozostaje miękka i elastyczna. To tak naprawdę rodzaj surowca, więc w tej kategorii mieścić się mogą różne typy gotowego materiału na obicia. Najbardziej cenione i najszlachetniejsze są skóry anilinowe. Są one w naturalnych barwach, a cechą charakterystyczną jest to, że pory na powierzchni są otwarte, nie przykryte warstwą pigmentu. Anilinę rozpoznamy po tym, że kropla wody powoli wsiąknie w jej powierzchnię i pozostawi ślad. W czasie użytkowania mebel z takiej skóry będzie przez lata ciemnieć, zwłaszcza w miejscach oparcia, nabierając indywidualności. Jeżeli taki surowiec zostanie pokryty delikatną warstwa barwnika, utrudniającego wnikanie tłuszczu i wilgoci, mówimy wówczas o skórze semianilinowej. Odporniejsza niż aniliny jest po prostu skóra gładka, która została wybarwiona powierzchniowo, dzięki czemu nabiera odporności. Może ona być dodatkowo wytłaczana w ozdobne ornamenty. Podobny wygląd jak skóra licowa po wyprawieniu będzie miała dwoina górna – czyli wierzchnia warstwa grubej skóry, która została podzielona na cieńsze. Jest ona jednak mniej odporna.
Zamsz, podobnie jak nubuk, powstaje poprzez odpowiednie poddane obróbce powierzchni skóry. Jest ona zeszlifowana, dzięki czemu wykończenie zyskuje aksamitną strukturę. Tradycyjnie zamsz wytwarzany był już około 6 tys, lat przed naszą erą, ze skór owczych i jagnięcych – a później także np. jelenich – garbowanych z wykorzystaniem tłuszczy rybnych i zwierzęcych. Jako materiał na obicia zamsz jest przyjemny w dotyku, ale niestety bardzo podatny na zabrudzenia i płowienie. Dzisiaj często aby uzyskać podobną fakturę używa się imitujących zamsz tkanin, takich jak alcantara czy flock, lub po prostu zastępuje aksamitem czy szenilem.
Dostępne są również inne rodzaje skór, poddawane obróbce mającej nadać im odpowiedni wygląd. Najczęściej do ich produkcji wykorzystuje się dwoinę bydlęcą, a nazwy przez laików bywają łatwo mylone. Skóra typu pull-up to skóra woskowana, aby zwiększyć jej odporność. Jeżeli chcemy, by dłużej zachowała znakomity wygląd i trwałość, konieczna jest regularna pielęgnacja. Podobna w wyglądzie, ale o klasę niżej jest skóra bycast – pokryta z zewnątrz nie woskiem czy olejem, ale warstwą poliuretanowej folii. Niestety jest ona podatna na pękanie i nie nadaje się do miejsc, gdzie byłaby użytkowania intensywnie i często. Jak odróżnić te dwa typy? Wystarczy przejechać po powierzchni paznokciem czy kantem jakiegoś przedmiotu – na skórze pull-up pozostanie ślad.
Jako naturalny materiał skóry meblowe są przyjazne dla środowiska – wytrzymują długie lata, a kiedy już taki mebel się zużyje, ulegają biodegradacji, są bezpieczne dla alergików i przyjemne w dotyku. Wiele osób ceni je sobie ze względu na to, że meble skórzane jednoznacznie kojarzą się z luksusem, niczym fotele w najlepszych samochodach. Ich właściciele cenią sobie także to, jak z czasem skóry w jaśniejszych odcieniach pokrywają się patyną, by stać się niepowtarzalne i jeszcze lepiej dopasowane do posiadacza.
Czytaj więcej: